İki “həpəndin” çirkin oyunu (Nağıl-panflet)

AĞALAR İDRİSOĞLU

Hə, mənim əzizlərim, sizə kimdən deyim, kimdən danışım? Uzaq əsrlərdə Yer kürəsində olan cənnətməkan bir ölkədən və onun insanlarından. Həmin ölkənin adı Omm idi. Bu ölkə dənizin ortasında olan bir adada yerləşirdi. Üç miyondan çox əhalisi olan bu ölkədə dünyanın mindən çox millətinin nümayəndələri yaşayırdı. Özü də bu insanlar şad-xürrəm, çox mehriban, varlı-karlı, heç nədən korluq nə olduğunu bilməyən, bütün günü çal-çağırda ömür sürürdülər. Omm ölkəsində insanlar nadir hallarda xəstələnirdi və uzun ömür sürürdülər. Çünki bu ölkənin havası və can dərmanı olan mineral suları, şəfalı bulaqları, min bir dərdin dərmanı olan otları, çiçəkləri insanı xəstələnməyə qoymur və həmişə gümhar, cavan saxlayırdı. Bu ölkədə heç həbsxana adlı bir yer də yox idi. Çünki bu ölkədə yaşayan insanlar həmişə bir-birinə can deyib, can eşidirdilər. Omm ölkəsinin qazancını elə bil Böyük Tanrı bu ölkəni yaradanda vermişdi. Belə ki, bu ölkənin yaxınlığında çox böyük bir körfəz vardı. Dünyanın bütün dənizlərinə, okenalarına gedən gəmilər məhz bu körfəzdən keçirdilər.

Gəmilərdəki insanlar da təbii ki, istəsələr də, istəməsələr də bu körfəzdən keçdiklərinə görə hökmən rüsum, kömrük xərci verməli idilər. Əgər rüsumla bağlı pulları az olurdusa, gəmidə olan mallardan rüsum əvəzinə Omm ölkəsinə verirdilər. Ölkənin çox xeyirxah, ağıllı, uzaqgörən siyasətçisi olan Ommon adlı hökmdarı da həmin malları lazım olan yerlərə yığdırır və sonra da öz ölkəsinin adamlarına ata malı kimi bölüşdürürdü. Bundan başqa hökmdar əmr vermişdi ki, Omm ölkəsinin adamları istədikləri qədər dənizdən balıq tuta, meşədə olan quşlardan ovlaya bilrdilər. Bu ölkədəki adamlar öz ölkəsini sevdiklərinə görə heç kim də israfçılıq etmirdi. Onun öz ailəsinə bir gündə neçə balıq, neçə quş lazımdırsa o qədər də ovlayırdı. Omm ölkəsinin adamları gözütox idilər. Hökmdar Ommon Omm nəslindən olsa da əsl kökü, daha doğrusu ulu nənəsinin kökü türklərin polovets qolundan idi. Özü də düz 45 il idi ki, bu ölkəyə rəhbərlik edirdi. İndi onun 70 yaşı vardı. Bu ölkədə bütün millətlər Omm dilini bilməklə yanaşı, hər millət öz dilini də bilir və yeri gələndə öz dilində də danışırdı.

Qonşuluqda yaşayan ölkələr belə varlı ölkəyə və onun ehtiyac nə olduğunu bilməyən adamlarına çox həsəd aparırdılar. Amma heç bir ölkə qorxusundan bu ölkəyə hücum edə bilməzdi. Çünki bir neçə dəfə hücum edib, onun “dadını” görmüşdülər. Belə ki, böyük məğlubiyyətə uğramış və çoxlu itgilər vermişdilər. Çünki bu ölkənin çox güclü ordusu və bu ordunun çox qoçaq sərkərdəsi vardı. Milliyyətcə Türk olan Ulusu adlı bu sərkərdə əsl nağıllardakı kimi uca boylu, enli kürək, ağlasığmaz dərəcədə güclü, çox çevik, gur səsli idi. Onun nazik bığı, uzun saçları bu sərkərdəyə bir az da yaraşıq verirdi. O, iti surətlə qaçan atın arxadan belinə quş kimi necə tullanırdısa, hamı onun bu hərəkətinə mat qalırdı. Heç kim onun oxunun yayını belə darta bilmirdi. Amma Ulusu yayı çox asanlıqla dartıb, göydə uçan quşu gözündən vururdu. Eyni vaxtda 50-100 adam əl hərəkətləri ilə onunla əlbəyaxa döyüşə girirdi, amma o, az bir vaxtda bu adamların hamısını şil-küt eləyib məğlub edirdi. Bax belə bir sərkərdəsi olan ölkəyə kim əyri gözlə baxa bilərdi? Həm də bu orduda türk dilində danışan xalqlar çox idi.

Ölkənin hökmdarı Ommon 40 yaşı olan bu sərkərdə Ulusunu öz oğlu kimi sevirdi. Axı onlar həm də eyni qandan idilər. Ommonun da ulu nənəsi, türklərin bir qolu olan polovets idi. Ulusu, hökmdarın ailəsinin bir üzvü sayılırdı. Hökmdar Ommon hər şeyi onunla məsləhətləşirdi. Çünki bu Türk təkcə güclü yox, həm də çox ağıllı idi. Ulu Tanrı tərəfindən ona belə bir istedad da verilmişdi ki, o, insanların üzünə baxan kimi onun daxilindən keçənləri oxuya bilirdi. Və çox zaman da onun dedikləri düz olurdu. Bu sərkərdənin üç milyondan çox əhalisi olan ölkədə yalnız iki adamı görən gözü yox idi. Bunlardan biri erməni, biri də fransız idi. Onlar da bir-birinə “əmi oğlu” deyirdilər. O, bu adamlara necə nifrət edirdisə, bu ölkəyə erməni və fransızların gəlməsinə icazə verdirdi. Artıq bu ölkədə yaşayan insanlar da həmin erməniyə və fransıza yaxşı adam kimi baxmırdılar. Hamı onları çuğul, heç kimi gözü götürməyən, hamıya pislik eləyən, aravuran, hökmdara yalan danoslar ötürən kimi tanıyırdı. Ona görə də hamı onlara iki “həpənd” deyirdi. Bu ölkədə “həpənd” sözü çox biədəb söz sayılırdı. Mənası “tumu olmayan şeytan” demək idi.

Bu “həpəndlər” də bunun günahını həmin Türkdə görürdülər. Ona görə də həmin Türkə “heyvərə Türk” ləqəbi qoymuşdular. Yəni yonulmamış. Bu “həpəndləri” heç arvadları da sevmirdi. Bacardıqları qədər onlara xəyanət edirdilər. Çox vaxt da həmin erməni və fransız qadınlar Türk sərkərdəsinin yanına gedirdilər. Çünki bu türk nə qədər qoçaq, igid olsa da, onun qadınlara qarşı “xəmiri bir az sıyıq” idi. Belə gözəl, yaraşıqlı, adı dillər əzbəri olan kişini çoxlu qadınlar “öz toruna” salmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırdılar. Həmin erməni və fransız qadınlarının da ulu nənələri, tarixlər boyu fahişəliyin əsasını qoyan Anahidin qanından gələn və nəsillikcə ötürülən şirin dilləri və “sürüşkənlikləri” olduğuna görə həmin türkü asanlıqla öz torlarına salmışdılar. Erməni və fransızın da “tumu” olmadığından və həm də arvadlarının yanında “gözləri kölgəli” olduğundan onlara heç nə deyə bilmirdilər. Onlar bir şeyi də başa düşə bilmirdilər ki, arvadları iki-üç gün həmin “heyvərə Türkün” yanında qalıb, evlərinə qayıdanda ən azından bir həftə “öz dünyalarında” olurdular... Elə bil göydə üçurdular... Bax bu, artıq ermənini də, fransızı da cin atına mindirir və onlar öz hayıflarını həmin türkdən almaq üçün yollar axtarırdılar. Az bir vaxtda erməninin də, fransızın da arvadları ekiz oğlan uşaq doğanda və bu uşaqların da həmin “heyvərə Türkə” oxşadığını, elə bil “fıtrt eləyib” onun burnundan düşdüyünü görəndə az qaldı ki, hər ikisinin ürəkləri partlasın. Onlar qəti qərara gəldilər ki, bunun hayıfını hökmən “heyvərə Türkdən” alacaqlar. Oturub qərar qəbul etməkçün yollar fikirləşdilər.

- Yox, daha belə biabırşılıq olmaz. Biz indi adamların arasına necə çıxacağıq,- deyə erməni əsəblə dedi.

- Hə. Çox pis oldu. Arvadlarımız bizi biabır elədilər.

- Yaxşı. Onun yanına gedirdilər, gedirdilər. Bəs ondan uşaq niyə doğdular?

- Çünki, bizim tumsuz olduğumuzu, bir daha bizə sübut eləsinlər.

-Bəlkə bu biabırçılıqdan qurtarmaqçün elə birinci arvadlarımızı və onların doğduğu uşaqları öldürək?

- Bunu hökmdar bilən kimi, bizi də öldütdürər. Axı bu ölkədə adamlar nəinki bir-birini öldürmür, heç bir-biri ilə dalaşmırlar da.

- Mən utandığımdan adamların üzünə çıxa bilmirəm. Gör bu “heyvərə Türk” bizi necə biabır elədi?

- Türk niyə? Birinci günahkar bizim arvadlarımızdı. Türkü yoldam çıxaran bizim, qanı, fahişə Anahidin qanından olan arvadlarımız olub.

- Bəs onda nə edək?

- Gedək hökmdara şikayət eləyək.

- Şikayət eləyib nə deyəcəyik? Deyəcəyik ki, bizim arvadlarımız “heyvərə Türkdən” uşaq doğub?

- Deyərik ki, həmin “heyvərə Türk” hökmdarın arvadları ilə də yaşayır. Hökmdarın da otuzdan çox arvadı var. Özü də yaşlı kişi...

- Bu inandırıcı deyil. Çünki həmin “heyvərə Türk” hökmdarı öz atası kimi qəbul eləyir.

- Bəs onda nə deyək?

- Deyək ki, Vətən xainidi.

- Bunu necə sübut eləyə bilərik?

- Orduda ondan narazı olan adamlar var. Onları öz tərəfimizə çəkərik...

- Bəlkə deyək ki, əziz hökmdar bu “heyvərə Türk” sənin yerinə keçib, hökmdar olmaq istəyir? Axı adamların çoxu da bu ölkəyə məhz “heyvərə Türkün” rəhbərlik eləməsini istəyirlər. Bundan hökmdarın da xəbəri var. Ona görə də axır vaxtlar həmin “heyvərə Türkə” inamı azalıb...

Beləliklə, erməni və fransız bütün günü məşvərət eləyib, belə qərara gəldilər ki, “heyvərə Türk” Omm ölkəsinə xəyanət eləyib, hökmdarı öldürüb, onun yerinə keçmək istəyir. Artıq vaxtı itirmək olmazdı. Bu məsələni sabaha da saxlamaq olmazdı. Çünki dəmiri isti-isti döyməsən, ondan istədiyini ala bilməzsən. Elə bu gün bu məsələni təcili hökmdara çatdırmaq lazım idı. Bununla bağlı çoxlu tutarlı məsələlər də fikirləşmişdilər. Əsas məsələ bu idi ki, hökmdarda “heyvərə Türkə” qarşı inamsızlıq tuxumunu artırıb, özlərinin ona sadiq olduğunu sübut etsinlər. Həm də elə erməni ilə fransızın özünü bu məsələ ilə bağlı türkə qarşı güdükçü qoysun.

Onlar vaxt itirmədən hökmdarın sarayına getdilər. Hökmdarın sarayına demək olar ki, heç kim şikayətə, xahişə gəlmədiyinə görə, qəbulunda heç kim olmurdu. Axı şikayətə, xahişə o adamlar gedir ki, nədənsə narazıçılığı olsun. Bu ölkədə isə heç kimin, heç nədən narazıçılığı yox idi. Hökmdarın vəzifələrə təyin etdiyi adamlar da öz işlərini yaxşı bilir və Omm ölkəsində hamıya öz doğmaları kimi baxırdı. Ona görə də hökmdar Ommon erməni və fransızı qəbul elədi. Gəlişlərinin səbəbini soruşdu.

... Hə, mənim əzizlərim. İndi burada sizə kimdən xəbər verim, kimdən danışım, erməni ilə fransızın arvadınlarından. Onlar ərlərinin bütün danışdıqlarını eşitmişdilər. Bəli, bəli. Aydınca eşitmişdilər. Onların insanlıqdan xəbərsiz, çuğul, şeytan xislətli olduqlarını bildiklərindən tam əmin idilər ki, ərləri gedib hökmdarı inandıra bilər və onların sevgilisi olan türk Ulusunu gözdən sala bilərlər. Təkcə gözdən salmaq yox, həm də bu ölkəyə göz dikən başqa ölkələr, sonra Omm ölkəsinə hücum edib, bu ölkəni işğal eləyə bilərlər. Beləliklə, onlar da vaxt itirmədən, uşaqlarını qoltuqlarına vurub, hökmdarın sarayına getdilər...

Onlar hökmdarın sarayına çatana qədər, ərləri dəridən-qabıqdan çıxıb, hökmdarı inandırmışdılar ki, Ulusu həqiqətən də Vətən xaini, başqa ölkələrə işləyən cəsus və tərbiyəsiz, şorgöz adamdır. Çoxlu ailələrin dağılmasına, ailələrdə böyük narazıçılığın yaranmasına səbəkar odur və bununla da hökmdarı gözdən salmağa çalışır. Artıq hökmdar Ommon altmış nəfərdən ibarət Məşvərət Şurasını çağırmağa qərar vermək istəyirdi. Bu altmış nəfərlik Məşvərət Şurası ölkənin ən ağıllı, savadlı, xeyirxah, hər bir qərarı obyektiv verən adamlarından ibarət idi.

Hökmdar Ommon özü də türkdilli xalqların polovets kökündən, qolundan olduğuna görə, bütün türkdilli xalqlarda olduğu kimi onda da bir qədər səbrsizlik və hər şeyi axıra qədər tam təhlil eləmədən, qərar vermək xasiyyəti vardı. Amma əslində belə baxanda o, özü də istəyirdi ki, Omm ölkəsində türkdilli xalqların qanı daha çox yayılsın. Çünki türkdilli xalqların döyüşgənliyi, sözübütövlüyü, Omm ölkəsini sonsuz məhəbbtələ sevməsi burada yaşayan bütün xalqlar arasında yaxşı qarşılanırdı...

Hökmdara xəbər çatdırdılar ki, erməninin və fransızın arvadları da onu görnmək istəyirlər. “Özü də elə indi görmək istəyirlər. Sonra gec ola bilər və hökmdar həyatı boyu elədiyi səhvi özünə bağışlaya bilməz”... Qadınların bu təkidli cümlələri hökmdarı çox maraqlandırdı və dedi:

-Qoy gəlsinlər.

Erməni və fransız çaşıb qaldılar ki, xeyir ola? Onların arvadları bura niyə gəliblər? Fikirləşirdilər ki, hər ikisinin yəqin vicdanı dilə gəlib və elədikləri səhvə görə, onlar da “heyvərə Türkün” cəzalanmasını istəyirlər. Axı Ulusudan ekiz uşaq doğandan sonra ərləri onlara nifrət eləyirdi və hər gün evlərində dava-şava olurdu...

Qadınlar qucaqlarında uşaqları, hökmdarın yanına gətirdilər.

-Eşidirəm sizi,- deyə hökmdar Ommon onlara baxdı. Mən hansı səhvi eləsəm, sonra həmişə peşimançılıq çəkəcəm?

İlk öncə erməni qadın danışdı. Çünki o, danışıqda daha pərgar idi və şirin dili ilə şeytanı belə öz yerindən oynada bilərdi.

- Ey böyük hökmdar. Başımızın, ölkəmizin tacı. Ommon ölkəsinin sönməz ulu günəşi. Xeyirxahlığın, paklığın simvolu. Biz ərlərimizin sərkərdə Ulusunu sizin gözünüzdən necə salması və onun başqa ölkənin cəsus olması, sizi öldürüb yerinizə keçməsi və hətta sizin arvadlarınızla onun əlaqəsi olması və başqa çoxlu işlərlə bağlı planlar hazırlamasını, qurduqları hiylə oyununun hamısını eşitmişik.

- Amma həmin vaxtı əgər onlar bizi görsəydilər, yəqin ki, bu məkirli oyunlarının üstünün açılmaması üçün öldürərdilər,- deyə fransız qadın, erməni qadının sözünə qüvvət verdi.

- Ona görə də gözlədik ki, onlar bura gəlsin və sonra biz də gəlib həqiqəti sizə deyək.

-Biz, uzun illərdir ki, ailə qursaq da ana ola bilmirdik. Hətta ərlərimizə deyirdik ki, gəl uşaq götürək, amma ona da razılaşmırdılar. Hətta onlardan ayrılmaq istəsək də razı olmurdular. Axırda biz də qərara gəldik ki, Ulusudan uşaq doğaq. Çünki o, əsl kişidir. Biz də istəyirik ki, ondan doğduğumuz oğlanlar da onun kimi əsl kişi olsunlar. Şükür, indi biz də hər birimiz iki oğul anasıyıq,-deyə fransız qadın uşaqlarını yuxarı qaldırıb, hökmdara göstərdi.

- Ey böyük hökmdar, bizim ərlərimiz sizə nə deyiblərsə yalan deyiblər. Əslində onlar özləri başqa ölkələrin cəsuslarıdır. Onlar istəyirlər ki, bu ölkəyə qonşu ölkələr hücum eləyib, buranı işğal eləsinlər. Hətta onlar başqa ölkənin cəsusu olduqlarına görə oradan pul da alırlar, -deyib, erməni qadın köynəyinin altında gizlədiyi torbanı çıxarıb, hökmdara uzatdı.

- Həmin torbadan biri məndə də var. Mənim ərimə verilən pullar, qızıllar, daş-qaşlardır,- deyə fransız qadın da köynəyinin altından çıxardığı torbanı hökmdara uzatdı.

Hökmdarın işarəsi ilə həmin torbaları qadınlardan alıb, ona verdilər...

Artıq erməni və fransız qorxudan sarılarını udmuzdular. Qurduqları oyunun belə sonluqla qurtaracağını onlar ağıllarına belə gətirmirdilər. Artıq onları hansı cəza gözlədiyini özləri üçün aydınlaşdırmaq istəyirdilər. Amma belə vəziyyətdə geri çəkilmək də olmazdı. İndi qanlarında, canlarında olan bütün biclikləri ortaya qoymaq lazım idi.

- Onlar yalan deyirlər ey böyük hökmdar,- deyə erməni diz üstə çöküb, vay-şivənlə ağlamağa başladı. Bilirsiniz ki, bizim qadınların ulu nənəsi Anahid də belə şeytani xislətli hiylələri ilə bir vaxtlar Roma imperiyasında böyük məxlətə, dava-şava salmışdı...

- Onlar “heyvərə Türklə” birləşib, bizə şər atırlar ey böyük hökmdar,- deyə fransız da diz üstə çöküb, ağlamağa başladı.

- Biz ömrümüz boyu sizə və bu ölkəyə sadiq olmuşuq.

- Həmin pullardan, daş-qaşlardan, qızıllardan bizim xəbərimiz yoxdur.

Qırx beş il ölkəyə sədaqətlə, mərhənətlə rəhbərlik eləyən hökmdar Ommon ağıllı, müdrik adam idi. Həm də insan pərgarı kimi tanınınrdı. Diqqətlə erməniyə, fransıza və sonra onların arvadlarına baxıb, sakit səslə dedi:

-Kişiləri bir otaqda, qadınları başqa otaqda saxlayın. Onlara nəzarəti gücləndirin. Məşvərət Şurasını isə təcili toplayın.

Tez bir zamanda Məşvərət Şurası toplaşdı. Hökmdar erməninin, farnsızın danışdıqlarını və sonra onların arvadlarının dediklərini Məşvərət Şurasına danışdı. Sonra da həmin torbaları onlara göstərdi. Məlum oldu ki, bu pullar, qızıllar, daş-qaşlar həqiqətən də qonşuluqda olan və həmişə Omm ölkəsinə qarşı pis niyyətdə olan Yastıbaşlar ölkəsinindir.

Sərkərdə Ulusu da həmin ölkədən gələn bir neçə cəsus tutduqlarını və onları bura erməni ilə fransızın dəvət etdiklərini etiraf etdiklərini də hökmdara və Məşvərət Şurasına bildirdi.

Beləliklə, erməni və fransızın, bu iki “həpəndin” kim olduqları tam aydınlaşdı. Onların qurduqları çirkin oyunları baş tutmadı. Məşvərət Şurası isə bu “həpəndlərə” cəza verməkdə aciz idilər. Çünki bu ölkədə nə həbs, nə də ölüm cəzası yox idi. Sadəcə bu ölkədə kimsə qınaq obyektinə çevrilə bilirdi. Amma bunların, bu iki “həpəndin” cəzası çox ağır idi... Bu, ölüm cəzası idi. Omm ölkəsi isə yaranışından heç vaxt bu ölkədə, heç kimə ölüm cəzası verməmişdi. Daha doğrusu bu ölkədə ölüm cəzası yox idi...

Axırda Məşvərət Şurası qəti qərara gəldi ki, onların hər ikisi ölkədən qovulsunlar.

Beləliklə, onları gəmiyə mindirib, Omm ölkəsindən uzaqlaşdırdılar. Erməni və farnsız daha ağır cəza alacaqlarından çox qorxurdular. Ona görə də bu cəzadan çox sevinib, tez balaca gəmiyə minib və gəmini sürətlə qonşuluqda olan Yastıbaşlar ölkəsinə sürdülər. Onlar qorxurdular ki, Omm ölkəsində olan Məşvərət Şurası qərarı dəyişib, onların daha çoxlu çirkin əməllərini öyrənib, onları daha ağır cəza ilə cəzalandıra bilərlər...

Onlar Yastıbaşlar ölkəsində o ki var, türk Ulusunun əlehinə və ümumiyyətlə türklərin qarasına nə gəldi uydurmağa başladıılar. Orada olan ermənilər və fransızlar da onlarla əlbir olub, olmayan ağılları ilə türklər haqqında ağızlarına nə gəldi danışmağa başladılar...

Bununla ürəklərindəki nifrətləri soyumayan həmin erməni və fransız başqa ölkələrə də səfər etdilər. Orada da türklərin əleyhinə nə gəldi hədyanlar, yalanlar danışdılar və hətta həmin ölkə başçılarını da inandırdılar ki, tezliklə türkdilli xalqlar onların da ölkələrinə hücum eləyib, həmin yerləri işğal eləyəcəklər. Çünki bu erməni və fransız yalanlar uydurmaqda çox pərgar idilər. Erməniyə katalikosları, fransıza isə keşişləri havadar olub, onların həmin hədyanlarını, yalanları dünyaya yaymağa başladılar. Özlərindən razı, ağılsız ölkə başçılarının da çoxu həmin yalanlara inanıb, öz ölklərində olan türklərə qarşı səlib yürüşünə qalxdılar...

Beləliklə, əsl həqiqətlər, “həpəndlər” erməninin, fransızın Omm ölkəsindən niyə qovulmaları gizli qaldı və gələcəkdə dünyaya türklərin ağalıq eləyəcəyindən qorxan millətlər və onların ağılsız ölkə başçıları hər yerdə türkləri qorxulu düşmən kimi görməyə başladılar. Bax iki “həpənd” erməni və fransızın çirkin yalan oyunu ayaq tutub, Yer kürəsində yeriməyə, yayılmağa başaldı...

Çox əfsus ki, həmin yalan bu gün də ayaq tutub yeriyir. Dünyada əsl sül tərəfdarı, bütün millətlər arasında ayrı-seçkiliyin olmasını istəməyən, kişilik təcəssümü olan türklərə qarşı yenə də məkirli oyunlar davam eləyir... Davam eləyir...

Sumqayıt şəhəri

07- 08 Yanvar 2021- ci i

Bütün xəbərlər Facebook səhifəmizdə