O, ƏMİN İDİ O, ZAMİN İDİ - HEYDƏR ƏLİYEV-100

Valeh Sefiyev

Ulu Öndər Heydər Əlirza oğlu Əliyevin ölməz xatirəsinə ithaf edirəm.

(POEMA)

ONUN qəlbini

obamıza, elimizə

sonsuz bir məhəbbət duyğusu

doldurmuşdu.

ONUN bütün varlığı

fövqəlbəşər şölələrlə

nurlanmışdı.

Qüdrətli olduğu qədər də

nəcib, rəhimliydi O.

Sarsılmaz səhhət və güc rəhniydi O.

Dinclik, rahatlıq nədir? - unutmuşdu.

Qəti bir yol tutmuşdu.

Vətən sevgisi, xalq işi

ONUN bütün varlığını

silkələyirdi.

- Dünya bizim üçün

çox ədalətsiz,

çox ağır qurulmuşdur! - deyirdi.

Bir gün ərzində

kürreyi-ərzi dolaşırdı,

okeanlar keçirdi,

dağlar aşırdı,

dünyanın bir qütbündən

o biri qütbünə gedirdi.

Dünyanın

vicdanına müraciət edirdi. -

Dünyanı haqqa gətirmək,

dünyanı haqqın, ədalətin

ixtiyarına vermək

istəyirdi.

Ağlı bağlayan zəncirləri

çoxdan qırılmışdı.

Qorxunun, paxıllığın,

xəyanətin, kinin

əsarətindən çıxmışdı.

İnsanı əzib məhv edən,

çürüdən

hər cür qüvvənin

fövqündə durmuşdu O.

Etiqad və təsəlli gəzmirdi;

əbədi həqiqəti axtarırdı,

əbədi həqiqətin odu ilə,

ürəyini alışdırmışdı O.

Günəş kimi nurlu,

cəsarətli, ölməz fikrin,-

yalnız fikrin gücü ilə

silahlanmışdı O.

Bütün ruhu

rəşadət ilə dolmuşdu;

ruhunu ağır, çətin

mübarizələr üçün hazırlamışdı O.

Bütün fəlakətlərə

sinə gərən,

tab gətirən

mərdanəlik qazanmışdı O.

Tarixə rövnəq verən

möhkəm addımları ilə

tapdalayırdı yalanı,

şəri, böhtanı.

ONU

məsud, ləkəsiz gələcəyə doğru

səfərə çıxaran

ruhundan gələn işiq idi, nur idi.

O, haqqın nə olduğunu bilirdi,

haqq üçün özünü əsirgəmirdi.

Haqq da arxa durmuşdu ONA.

Çətində, darda

çatmışdı ONUN qeyrəti,

qoymamışdı

murdar əllər toxunsun ruhuna -

tükənsin,

ayaqlar altında

məhv olub getsin

həyat ehtirası,

həyat qüvvəti.

Yüksək amalların tərəfdarı,

fitnəkar ağıldan törəyən

bəd niyyətlərin düşməni idi;

məsləkindən dönməmişdi.

Ordan, yüksəldiyi o mərtəbədən-

O ALİ-BƏŞƏRİ

duyğular zirvəsindən

bir pillə də enməmişdi.

Çiyinlərində

bel bağladığı,

arxalandığı xalqın

yükünü daşıyırdı O.

Yeni doğulan düşüncələrin

beşiyi başında

qayğı, məhəbbət dolu

qaynar bir həyat yaşayırdı O.

Yeni həyat üçün

lazım olduğunu aydın görürdü,

möhkəm dərk edirdi.

Sözü şax üzə deyirdi;

məqsədsizliyi

qətiyyətlə rədd edirdi.

Haqq, ədalət naminə

düz ölümün üstünə gedirdi.

Yer üzünün

mübarək dəmir adamı, -

əvəzsiz, tək, nadir adamı,-

təlatümlü ümman idi O.

Üzü böyük vədlər verən

arzularla parlayan,

ruhumuza doğma bir insan idi O.

Öz müqəddəs dünyasında

axtarırdı bəxtiyarlığı.

Sınmamışdı,

sarsılmamışdı varlığı

adamların dönüklüyündən,

çürüklüyündən.

Öz vacib işləri ilə məşğul idi;

dünya heyrətə gəlirdi

ONUN qəlbində oyanan

qürurun böyüklüyündən.

O öz qəlbini,

mənəvi ucalığını, azadlığını

heç bir rahatlığa, dincliyə,

heç bir naz-nemətə, sərvətə,

dedi-qoduya, qeybətə

satmamışdı, dəyişməmişdi.

ONUN vicdanına

nöqtə boyda da ləkə düşməmişdi.

Nəfsin, tamahın üzünə

min yerdən kilidlənmiş

ürəyinin qapısını

haqqın üzünə taybatay açmışdı O.

Və haqqın toxumunu

çox insanın ürəyinə saçmışdı O.

Qollarımıza qüvvət,

ürəyimizə işıq gətirdi O.

Pak əməllərimizi alqışladı,

Düşüncələrimizə qanad verdi O.

Qovuşduq

ömrümüzün qəhrəmanlıq baharına.

Qovuşduq

dünyanın azad, xoşbəxt xalqlarına.

İnsanlığın şöhrəti

O BÖYÜK QÜDRƏTƏ güvənib

inamla, cəsarətlə

addımladıq sabahımıza.

Bir əbədi QURTULUŞA yol başladıq,

yetişməyə can atdıq

ONUN zəka səltənətindən

nur alan İNTİBAHIMIZA.

O, arxa durdu,

sarsılmaz dayaq oldu bizə.

Heç kəs cürət edib

xor baxa bilmədi

halallıq şərəfimizə.

...Havamıza,

torpağımıza, suyumuza

zülmətdən qara ruhlar enmişdi.

Həyatımız xəyanətdən, paxıllıqdan,

yaltaqlıqdan zəhərlənmişdi.

Heç kəsin gözündə

həyat atəşi alovlanmırdı.

Ürəklər donmuşdu,

baxışlar buz kimi soyuq idi.

İnsanın insana

insan kimi baxmağa

ehtiyacı yox idi.

Bizi kor bilib,

gözümüzü çuxur bilib

ovuc-ovuc

gözümüzə kül üfürürdülər.

Bütün varlığımıza, mənliyimizə,

düz ürəyimizə tüpürürdülər.

Unudulmuşdu insanlıq andı;

İnsan öz insanlığını danırdı.

İnsan mətbəx qurdu kimi

tapdalanırdı.

O zaman: hər şey insana

işgəncə, əzab verirdi.

Ümidsizliyin vahiməsi içində

çırpınan yorğun qəlblərdə

nifrət göyərirdi.

Dağılmışdı haqqın məhvəri.

Belə naməhrəmlik görməmişdi

dünya yaranandan bəri.

Hər yandan kəsilmişdi ümidimiz.

ONA pənah gətirdik,

ONA üz tutduq biz.

ONDAN nicat istədik.

QİBLƏMİZ OLDU ONUN BÖYÜK ADI!

O da bizi darda qoymadı;

"QALAN ÖMRÜMÜ DƏ

XALQIMA BAĞIŞLAYIRAM!", - dedi

çatdı harayımıza, dadımıza.

Bizə həqiqətlər bəxş etdi,

qaytardı bizi

halal ocağımıza, odumuza.

Bizi

yarımçıq şüurların,

xəstə ruhların

bəlasından xilas etdi,

qurtardı O.

Məlhəm qoydu yaralı ürəyimizə;

Ağrıdan ulayan məmləkətimizə

şəfa verdi O.

TANRI TÖHFƏSİ -

İnsanlıq ruhunun

əlçatmaz,

kamil və əbədi ZİRVƏSİ

O KİŞİNİN mövcudluğu, varlığı

bir əfsanə oldu taleyimizdə.

Haqq, ədalət, səadət yolçusu

O KİŞİNİN mərd əlini sıxanda

ürəyimiz dağa döndü,

aslan gücü duyduq biləyimizdə -

Qarabasmalardan qurtardıq biz də.

Heç olmamışdı

qəlbimiz belə coşqun

şükran duyğusu ilə dolsun.

ÖLKƏ ATASI İDİ, -

Hamını halallığa dəvət edirdi.

İnsanlıq şərəfini

dünya malına dəyişənlərdən,

Məsləksiz, əqidəsiz yaşayıb

sifətdən sifətə düşənlərdən

ONUN zəhləsi gedirdi.

Vətənə xəyanəti bağışlamırdı;

Rüşvətxorluğun, yaltaqlığın

kökünü kəsirdi,

tifağını dağıdırdı.

DÜNYANIN ƏN BÖYÜK İNSANI İDİ;

İnsanlığın

İnsanlıq dünyasının

keşiyində dururdu.

Başını qəzəblə qaçırırdı

zamanın, dövranın tumarlarından.

Qan yerinə od-atəş axırdı

ONUN damarlarından.

Hər kəlməsi, hər sözü də

od kimi, atəş kimi

gəzib dolaşırdı qanları.

Oyatmağa çalışırdı

yatmış vicdanları.

Soyumağa qoymurdu

mübarizə yolundan -

yapışıb qolundan

səadətə doğru çəkirdi insanları.

Hər bir vətən övladının

məyusluqdan, qorxudan-

acı və işgəncəli hər cür duyğudan

xilas olub

ağıl və iradə qanadlarında

uçmasını istəyirdi,

Hamının əzizi, doğması idi;

bütün ölkə: "HEYDƏR - XALQ!

XALQ - HEYDƏR!" deyirdi.

Şərəfli işdən,

ləyaqətdən zövq alırdı,

Qədir-qiymətdən zövq alırdı.

Könül aydınlığını xoşlayırdi O.

Təravətli,

xoş arzularla yaşayırdı O.

Fikrində sabahın

aydın üfiqləri,

Üzündə gələcəyin

parlaq şəfəqləri.

Dünyanın dolaşığında,

zamanın qarışığında

əksini görürdü göy qurşağında-

O, ƏMİN İDİ,

O, ZAMİN İDİ:

Bütün ehtişamıyla GƏLƏCƏK

AĞIL, KAMAL LƏYAQƏT işığında

insanlığın üzünə güləcək.