Gülnar TACLI
Pərvanə ömrü
Bircə günlük yaşamağa doğuldu,
Pərvanəydi,
qanad açıb uçdu o.
Ürəyinə eşq nağılı yığıldı,
Hər ötənə sevgidən söz açdı o.
Günəş kimi nur saçırdı ruh, bədən,
Surətinə aşiq olan çox idi.
Hara uçsa söz salırdı sevgidən,
Harayına qulaq verən yox idi
Əfsanəvi sevgisiylə dünyanın,
Ən qanadlı şeiriydi bəlkə də.
Fəqət,yoxdu dinləyəni, duyanı,
Pərvanələr şairiydi bəlkə də...
Nəhayət ki, dinləyəni tapıldı,
Kəpənək tək qanad açdı sözləri.
Danışdıqca xəyallara qapıldı,
Nur payladı, işıq saçdı gözləri.
Dinləyənin bitdi səbri, söylədi,
Əcəlini sevməyinə vuruldum.
Danışdığın bəs eyləyər bu günlük,
Üç gün sonra dinləyərəm, yoruldum.
Gün ötüşdü, dönmədi o bivəfa,
Axşam oldu, ümidini itirdi.
Qucaqladı öz şamını son dəfə,
Həyatını od içində bitirdi.
Nura bələn, işıq payla, sevin, gül,
Qəmdən böyük günah yoxdu dünyada,
Ömür elə yaşadığın gündü, bil,
Dünən ötdü, sabah yoxdu dünyada...
12.04.2020
***
Çiçəyi sevməyən nə görsün məni...
Çiçəyi sevməyən nə görsün məni,
Bağrı qan lalənin xallarındayam...
Axtarma düzləri, gəzmə çəməni,
Bükük bənövşətək kollarındayam...
Həsrətdən bezmirəm, qəmdən küsmürəm,
Qoy ömür tələssin, mən tələsmirəm...
Qardan üşümürəm, dərddən əsmirəm,
Bir odlu sevdanın qollarındayam...
Sevgi necə olur, bildim süsəndən,
Barış necə şirin, duydum küsəndən...
Canımda bitmisən ağlım kəsəndən,
Ayağım tutandan yollarındayam...
10.04.2018
***
Qurumuş ağac
Kəsər torpaq ana,
Çörəyini kəsər.
Əsirgəyər sevgisini, ürəyini kəsər,
Kəsər həyat adlı suyunu kəsər.
Yarpaq-yarpaq sökülər,
Budaq-budaq qırılar, tökülər ağac.
Küləklər duruşunu, boyunu kəsər...
Yığışar, özünə çəkilər ağac...
Qonşu ağaclar çiçəkləyəndə, nə günlərə qalar ağac?
Çiçəkli günlərini yada salar,
Yelləncəyində yellətdiyi körpəcə quşların cıvıltısının
Gətirdiyi meyvələrinin sevinc səsinin həsrətini çəkər,
Xəyala dalar ağac...
Qübar gətirər,
Sonuncu ümidini, gümanı,
Özünü, sözünü itirər ağac...
Qübardan gövdəsində göbələk bitirər ağac...
Kölgəsində sərinlənən yolçuları xatırlar,
Qollarında ucaltdlğı neçə-neçə sevgiləri,
Altında qurulan toyları, mağarları,
Eehh... nələri xatırlar ağac...
Gülü yox leyləklər qona,
Teli yox küləklər yona,
Əyni yox geyə, soyuna,
Çevrilər quru oduna,
Doğranar, çiyinlərdə gəzər ağac,
Ayaq üstə basdırılan meyitə bənzər ağac.
Ağaclar bar gətirdikcə,
Dərd olar, qübar olar quru ağacın meyvələri,
Bir də qara qarğalar...
Və bir gecə
Silkələyər gövdəsini külək-əcəl...
Qəfil fəryad titrədər yeri göyü.
Kökündən qopub yerə çırpılar ağac.
Cırılar torpağın sinəsi,
Özü boyda bir boşluq qalar yerində.
Bir də qara qarğaların bəyaz xatirəsi...
04.04.2020