Bayram qapını döyəndə insanın ürəyi də onunla birgə döyünür. Uşaqların gözündə işıq, böyüklərin baxışında isə illərin vərdişi ilə ölçülüb-biçilən ümid var. Bazarlar hər il bu ümidin güzgüsünə çevrilir: rənglər daha parlaq, səslər daha gur, qoxular isə daha tanış olur. Amma bu bayram bazarlarında sevinc həqiqətən cib rahatlığı ilə yanaşı addımlayırmı ?
Piştaxtaların üzərində düzülən meyvə-tərəvəz, şirniyyatların cazibəsi, yeni paltarların parıltısı bir anlıq da olsa adamı uşaqlığına aparır. Satıcıların “bayram endirimi” deyə çağırışı havada dolaşır, alıcı isə səbətini doldura-doldura içində gizli bir hesab aparır: çatacaqmı ? Bayramın adı sevinclə çəkilsə də, cibin səsi bəzən ürəyin ritmi ilə uyğunlaşmır.
Yenə də bazarlarda bir istilik var. İnsanlar bir-birinə gülümsəyir, tanımadığına belə “bayramın mübarək” deyir. Bəzən bir kilo meyvə, bəzən yarım kilo ət alınır, amma evə aparılan təkcə alış-veriş deyil, bayram əhvalıdır. Çünki bayram süfrəsi tək bolluqdan yox, paylaşmaqdan da qurulur.
Bu gün bazarlarda tam bir rahatlıqdan danışmaq çətin olsa da, ümid hələ də oradadır. İnsanlar xırda-xırda da olsa, bayramı bayram kimi yaşatmağa çalışır. Çünki bu torpaqda bayram yalnız cibin deyil, qəlbin də işidir. Və bəlkə də ən böyük bayram sevinci elə budur: çətinliklərə baxmayaraq, ümidin bazar piştaxtalarından evlərə daşınması.